شعر رستم و سهراب ( پارت 3 )

اگر چه گوى سروبالا بود جوانى كند پير كانا بود بسستى رسيد اين ازان آن ازين چنان تنگ شد بر دليران زمين‏

كه از يكدگر روى برگاشتند دل و جان باندوه بگذاشتند تهمتن بتوران سپه شد بجنگ بدانسان كه نخچير بيند پلنگ‏

ميان سپاه اندر آمد چو گرگ پراگنده گشت آن سپاه بزرگ‏ عنان را بپيچيد سهراب گرد بايرانيان بر يكى حمله برد

بزد خويشتن را بايران سپاه ز گرزش بسى نامور شد تباه‏ دل رستم انديشه كرد بد كه كاؤس را بى‏گمان بد رسد

ازين پر هنر ترك نو خاسته بخفتان بر و بازو آراسته‏ بلشكرگه خويش تازيد زود كه انديشه دل بدان گونه بود

ميان سپه ديد سهراب را چو مى لعل كرده بخون آب را سر نيزه پر خون و خفتان و دست تو گفتى ز نخچير گشتست مست‏

غمى گشت رستم چو او را بديد خروشى چو شير ژيان بركشيد بدو گفت كاى ترك خونخواره مرد از ايران سپه جنگ با تو كه كرد

چرا دست يازى بسوى همه چو گرگ آمدى در ميان رمه‏ بدو گفت سهراب توران سپاه ازين رزم بودند بر بى‏گناه‏

تو آهنگ كردى بديشان نخست كسى با تو پيگار و كينه نجست‏ بدو گفت رستم كه شد تيره روز چه پيدا كند تيغ گيتى فروز

برين دشت هم دار و هم منبرست كه روشن جهان زير تيغ اندرست‏ گرايدون كه شمشير با بوى شير چنين آشنا شد تو هرگز ممير

بگرديم شبگير با تيغ كين برو تا چه خواهد جهان آفرين‏