شعر رستم و سهراب ( پارت 2 )

جهانا شكفتى ز كردار تست هم از تو شكسته هم از تو درست‏ ازين دو يكى را نجنبيد مهر خرد دور بد مهر ننمود چهر

همى بچّه را باز داند ستور چه ماهى بدرياچه در دشت گور نداند همى مردم از رنج و آز يكى دشمنى را ز فرزند باز

همى گفت رستم كه هرگز نهنگ نديدم كه آيد بدين سان بجنگ‏ مرا خوار شد جنگ ديو سپيد ز مردى شد امروز دل نااميد

جوانى چنين ناسپرده جهان نه گردى نه نام آورى از مهان‏ بسيرى رسانيدم از روزگار دو لشكر نظاره بدين كارزار

چو آسوده شد باره هر دو مرد ز آورد و ز بند و ننگ و نبرد بزه بر نهادند هر دو كمان جوانه همان سالخورده همان‏

زره بود و خفتان و ببر بيان ز كلك و ز پيكانش نامد زيان‏ غمى شد دل هر دو از يكدگر گرفتند هر دو دوال كمر

تهمتن كه گر دست بردى بسنگ بكندى ز كوه سيه روز جنگ‏ كمربند سهراب را چاره كرد كه بر زين بجنباند اندر نبرد

ميان جوان را نبود آگهى بماند از هنر دست رستم تهى‏ دو شيراوژن از جنگ سير آمدند همه خسته و گشته دير آمدند

دگر باره سهراب گرز گران ز زين بر كشيد و بيفشارد ران‏ بزد گرز و آورد كتفش بدرد بپيچيد و درد از دليرى بخورد

بخنديد سهراب و گفت اى سوار بزخم دليران نه پايدار برزم اندرون رخش گويى خرست دو دست سوار از همه بتّرست