شعر رستم و سهراب

به آوردگه رفت نيزه بكفت همى ماند از گفت مادر شگفت‏ يكى تنگ ميدان فرو ساختند بكوتاه نيزه همى باختند

نماند ايچ بر نيزه بند و سنان بچپ باز بردند هر دو عنان‏ بشمشير هندى بر آويختند همى ز آهن آتش فرو ريختند

بزخم اندرون تيغ شد ريز ريز چه زخمى كه پيدا كند رستخيز گرفتند زان پس عمود گران غمى گشت بازوى كند آوران‏

ز نيرو عمود اندر آورد خم دمان بادپايان و گردان دژم‏ ز اسپان فرو ريخت بر گستوان زره پاره شد بر ميان گوان‏

فرو ماند اسپ و دلاور ز كار يكى را نبد چنگ و بازو بكار به آوردگه رفت نيزه بكفت همى ماند از گفت مادر شگفت‏

يكى تنگ ميدان فرو ساختند بكوتاه نيزه همى باختند نماند ايچ بر نيزه بند و سنان بچپ باز بردند هر دو عنان‏

بشمشير هندى بر آويختند همى ز آهن آتش فرو ريختند بزخم اندرون تيغ شد ريز ريز چه زخمى كه پيدا كند رستخيز

گرفتند زان پس عمود گران غمى گشت بازوى كند آوران‏ ز نيرو عمود اندر آورد خم دمان بادپايان و گردان دژم‏

ز اسپان فرو ريخت بر گستوان زره پاره شد بر ميان گوان‏ فرو ماند اسپ و دلاور ز كار يكى را نبد چنگ و بازو بكار

تن از خوى پر آب و همه كام خاك زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏ يك از يكدگر ايستادند دور پر از درد باب و پر از رنج پور