روز های ملال آور؛

سلام من از زمین تماس میگیرم.حالمان اینجا خوب است . شب ها نسیم خنکی می وزد . نگاه کسی خالی نیست. هیچ کس قبل مرگش هزاران بار نمی میرد . این جا همه صبورند،همه..

سالها صبر میکنیم تا یک روز جان بدهیم که برسیم به لباسی سفید که همۀ عمرمان ما را از آن ترساندند و ما بیقرار طالبش بودیم..طالب آرامش ابدی اش و فراموشیِ پشت پرده هایش که "هرچه هست در سرت نیست خواهد شد.."

صدایم را دارید؟ من از زمین تماس میگیرم.میخواسم بپرسم از دور هم اینقدر ناپاک و تیره به نظر می آید زمین ما؟ یا فقط از نزدیک شبیه آدم هاست؟راستی امکانش هست کسی را از زمین بدزدید؟یا دزدی آنجاهم کار درستی نیست؟البته این جا کسی حواسش نیست

یک روز کسی حواست را میدزدد،دیگر روز نگاهت را و چند ماه دیگر دلت در اختیار کس دیگری ست..میشود من را بدزدید؟ منتظر جواب شما هستم. _یک زمینی