گاه شماری اوستایی!؟

اول باید بدونیم که گاه شماری چیه: گاه شماری روشی یا دانشی برای اندازه گیری دقیق زمان (سال، ماه، روز ) هست ، که گاه شماری باعث شده تا انسان ها وسایل هایی مثل {اسطرلاب ، ساعت آفتابی ،ساعت شنی} رو اختراع کنن ، در هر تمدن گاه شماری متفاوتی وجود داشت اما جالب ترین اونها کاه شماری اوستایی هست که میخواهیم دربارش صحبت کنیم

کجا فهمیدیم ایرانی ها گاه شماری اوستایی داشتن؟ خب معلومه از روی نوشته ها بیستون و تخت جمشید! البته گاه شماری بابلی و خورشیدی قمری هم به روش خودشون رایج بود اما گاه شماری اوستایی مورد قبول همه بود ، نام این ماه ها بر اساس فرهنگ، و آیین ایرانی نام گذاری شده بودن در دوره ی ساسانیان این گاه شماری اوستایی رایج بود در این گاه شماری که گاه شماری دین زرتشتیان محسوب می شد . در این گاه شماری یک سال به ۱۲ ماه خورشیدی و ۳۰روز تقسیم می شد سپس پنج روز اضافه میومد که بهش« اندرگاه» ( به معنای پنجه ) رو به آخر ماه دوازدهم اضافه می کردن

مبدا این گاه شماری به تخت نشستن هر پادشاه بود! از اونجایی که این گاه شماری را ۳۶۵ روز می‌گرفتن در هر ۴سال یک شبانه روز و در ۱۲۰ سال ۳۰ شبانه روز از سال حقیقی عقب می افتادند و برای جبران و رفع این مشکل چی کار کردن؟ اومدن هر ۱۲۰سال یک ماه به دوازده ماه سال اضافه کردن جالبه بدونید که در هر گاه شماری اوستایی ماه ها و روز های هر ماه با اسامی خدایان و فرشتگان دین زردشتی نام گذاری شده بود!

آخرين كبيسه سال‌های ايرانی به اين شيوه در زمان پادشاهی انوشيروان صورت گرفت كه يك ماه اضافی به پايان ماه آبان افزوده شده بود و آنرا بهيژك نام نهادند. پس از آن كبيسه‌ای پس از 120 سال اضافه نگرديد زيرا حكومت ساسانی در ايران به‌دست اعراب شكست خورد و از آن پس کانون یا نهادی تشكيل نشد تا حساب سال و ماه را نگهداری كند و به مردم آگهی دهد. تا پيش از شكست ساسانيان كه اين‌گونه گاه‌شماری در ايران رواج داشته است ، پس از 120 سال كه موبدان آن را اعلام می‌كردند، يك ماه بدون نام مردم به جشن و شادی می پرداختند تا پس از يك ماه، سال و ماه دوباره در جای فصلی خود قرار بگیرد. ضرب‌المثل ايرانی كه در آن آرزوی 120 سال عمر برای مردم را داشته به اين دليل بوده است كه هر نفر شانس آن را داشته باشد تادر عمر خود يك بار شاهد برگزاری جشن يكماهه بدون نام باشد.

اسامی روز های ماه و معنای آن در گاه شماری اوستایی