عهد در گل مانده.

شهرِ من کور است رهگذر! حرف‌هایت را کسی نمی‌شنود؛ کسی راه را بلد نیست، کسی ماه را نمی‌شناسد! در شهرِ من، سایه‌ها گورخوانِ خورشیدند. در خیالِ خیابان‌های آبستن، ویارِ به نیستی کشیده شدن جست میزند.

کوچه‌ها، به نیمکت‌های خالی دچارند و راه‌ها به ‌عابرانِ خیالی. شهرِ من فرسنگ‌های بی‌شماری را از اقیانوس دور است، تنگِ خاطراتِ من اما بوی ماهی‌های مُرده می‌دهد؛ رهگذر، ردِ قدم‌هایت بوی بارانِ گِل خورده می‌دهد!

رهگذر، جهانِ من به زیباییِ چشمَ‌های تو نیست. موج کوتاهِ تو، مو به مو بر سیاه‌پیشانیِ این ‌شهر به د**ار آویخته خواهد شد. برو، بگذار و بگذر شهرِ تنها را. رهگذر..، جهانِ من به سیاهیِ چشم‌های توست!

این بیراهه‌ را رها کن، دست‌های آغشته به سایهٔ این خیابان را رها کن، این جهان و این گریبان را رها کن. انگشت‌های گره خورده به پیمان را باز کن، بشکن این عهدِ غایب را. برو رهگذر، شهرِ من ماه را نمیشناسد!