رقص تاریکی پارت 11💚

از زبان دراکو: من آگاتا و پاتح رو تابحال انقد شوکه ندیده بودم! کاملاً خشکشان زده بود! آگاتا نجوا کرد: من...کاری نکردم! و بیهوش شد. هول شدم، اما با اسنیپ گرفتیمش. بعد، بهوش اومد. سعی کرد بایستد اما دوباره افتاد. اسنیپ: لطف کنین هرچه سریعتر دوشیزه گریدی رو به درمانگاه ببرید. بعد از بهبودی، ببریدش به دفتر دامبلدور.

از زبان آگاتا: باورم نمیشد..فکر نمیکردم افراد زیر قانونی و 14 سال رو انتخاب کنن... اما دامبلدور و اسنیپ گفتن که فعلا چاره ای ندارن و مجبورن ادامه بدن. گفتن که مرحله ی اول مسابقه، شنبه دو هفته ی دیگه برگزار میشه........در طول دوهفته، همه بهم خیره میشدن و درگوشی پچ پچ میکردن اما عجیب که اولین و دراکو رابطه شان با من سرد نبود..... روز مسابقه، هراسان از خواب پریدم. داشتم خودمو توی جنگل تاریک و ترسناک میدیدم. بعدش تصویر پتی گرو رو دیدم.

مرحله ی اول مسابقه این بود: رفتن توی جنگل ممنوعه و پیدا کردن تخم طلا. (بله، اینجا تغییر میکند😉) چوبدستی مو سفت نگه داشتم و بیشتر توی تاریکی رفتم. هرچه جلوتر میرفتم، سردتر میشد. تا اینکه چیزی براق و طلایی رنگ دیدم. خودش بود! تخم طلا! رفتم اونو بردارم که یک چیزی پرتم کرد انور. سرمو بزحمت آوردم بالا. پیتر پتی گرو؟ با بدجنسی گفت: باید بامن بیای. گفتم: فکر نکن من از همه چی خبر ندارم! من با تو نمیام! خواستم فرار کنم و از یکجای دیگر تخم رو بگیرم که موهایم کشیده شد. پتی گرو: اگه نیای، بیشتر میکشم و شکنجه ت میکنم! چوبدستی مو به زور آوردم بالا و گفتم: استیوپفای! پتی گرو بیهوش شد. خیالم راحت شد. اما تا تخم را برداشتم...

زلزله ی شدیدی شروع شد و باران خاک شدید... باید هرچه سریعتر بیرون میرفتم. گفتم: لوموس! نوری در نوک چوبدستی ام ایجاد شد. اما تا جلومو دیدم یک اسکلت ترسناک شنل پوش با تبر سه متری جلوم ظاهر شد. گفت: چرا جرات کردی دست به تخم طلای ما بزنی؟ خونسردی مو حفظ کردم: متاسفم ولی دستور دامبلدوره. و از کنارش رد شدم و زدم به چاک. صدایی گفت: بگیرینش!...... از آنطرف زلزله و باران خاک بود از آن طرف دیگر هم یک مشت استخوانی دنبالم میکردن. تا اینکه جلو کم کم روشن شد و از آن جنگل بیرون آمدم. نشستم زمین و از خستگی و سوزش نفس نفس زدم. قبل از من، هری آمده بود بیرون. پس من نفر دوم هستم. کم کم داشتم شک میکردم که آیا پتی گرو اسم منو تو جام انداخته؟ اما یک نفر آنقدر محکم بغلم کرد که فکرم رو یادم رفت. لبهای دراکو رو در گوشم حس میکردم. زمزمه کرد: من و اولین داشتیم میمردیم...راستش من بیشتر مردم... ولی خوبه که سالمی.

مرحله ی دوم، دو هفته ی دیگر برگزار میشد و بینش، جشن رقص یول بال بود. پنجشنبه ی هفته ی دیگر، از ساعت 7 تا پاسی از شب... کمی با پروفسور مک گانگال رقص یادگرفتیم. بعد از تموم شدن کلاس ها، رفتم کتابخانه. در یکجای خلوت، زیر نور آفتاب و کنار پنجره نشستم و شروع کردم خواندن. تا اینکه صندلی کناری به عقب کشیده شد و دراکو کنارم نشست. سرمو آوردم بالا. نیشخندی زد و با شیطنت گفت: خانم آگاتا افتخار یک رقص دو نفره و جذاب در یول بال رو به من میدن؟ یول بال با دراکو؟ عالی است! لبخندی زدم: البته! نیشخندش به لبخند تبدیل شد و سرشو گذاشت روی شونم. گفت: میدونی... با اینکه تو دختر اسمشو نبر هستی... اما مهربون و دوست داشتنی هستی. لبخند گرمی زدم: لطف داری. دراکو: اولین میدونه؟ لبخندم خشک شد. اولین... گفتم: فعلا زوده.

شب شد و باز هم خواب دیدم: در اعماق دریا بودم و پایین میرفتم. داشتم غرق میشدم! بجای اینکه نجاتم بدن، صد موجود عجیب و غریب منو پایین میکشوندن. ناگهان تیزی چنگال های درازشان توی پوستم فرو رفت و............. از خواب پریدم و توی تاریکی شب نفس نفس زدم. یعنی مرحله ی دوم یک جایی توی دریاست؟................ یک هفته بعد: دو روز به یول بال مانده بود. من و دراکو از سوروس اجازه گرفتیم و برای خریدن لباس یول بال رفتیم هاگزمید. (لباس ها: در پست بعدی)