مونولوگی از داستان جنگی که هرگز قرار نبود آغاز شود

این متن بیشتر یه مونولوگه و حالت توصیفی داره زیاد تو نوشتن مونولوگ و این سبک نوشته ها خوب نیستم اگه ضعیفه ببخشید

> «می‌گن زمان، زخما رو خوب می‌کنه… > ولی من؟ من فقط یاد گرفتم چطور دردها رو دفن کنم پشت لبخند یه مأمور.» *(تصویر کودکی میان خرابه‌ها، دست خاکی، چشم‌های خسته)* > «اون موقعا فقط یه بچه بودم؛ > با یه تفنگ اسباب‌بازی، > که خیال می‌کرد "قوی بودن" یعنی اشک نریختن. > ولی هیچ‌کس نگفت… قوی‌ترین آدم‌ها، اونان که هنوز احساس دارن.»

*(تصویر یور در آشپزخانه، آنیا در حال خندیدن)* > «یور… > در نگاهت امنیت هست، چیزی که هیچ وقت نداشتم. > آنیا… > تو با خنده‌ت کاری کردی که یادم بیاد هنوز می‌شه زندگی کرد.»

*(سکوت کوتاه، صدای باران)* > «می‌دونم یه روز این نقشه تموم می‌شه… > یه روز باید برم، مثل همیشه، بی‌خداحافظی. > ولی شاید، فقط شاید… > این بار نمی‌خوام مأموری باشم. > می‌خوام پدری باشم که تونست برای اولین بار، > بدون ماسک، لبخند بزنه.»

*(سکوت. باران روی شیشه. صدای آه آرام.)* > «شاید صلح، همین باشه… > یه دل شکسته، که هنوز جرئت دوست داشتن داره.» صلح یک جهان گاهی از آرامش درون خانه ها آغاز می‌شود