سایه ای در تاریکی شب...

حاضر هستم که قسم بخورم،کوه کندن راحت تر از دل کندن کسانی است که ما دوست داریم... چه شد که به اینجا رسیدیم؟ گویا ما از همان اول هم یک دوست بوده ایم. آدم‌هايی هستند که می‌توانند در عرض يک لحظه ناپديد شوند و هرگز برنگردند...

خورشید از لا به لای ابر ها کنار آمد،در شب قبل باران وصف ناپذیری بارید...و همین باران باعث خرابی خیلی از مزرعه ها در روستای "سوآهالی" شد. آن روستا با شهر فاصله خیلی زیادی داشت،برای همین،روستا وضعیت خوبی برای خورد و خوراک نداشت و حالا که مزرعه خراب شد،مردم باید فکری برای خورد و خوراک شان میکردند. جورج،شهردار آن روستا که سن نسبتا زیادی داشت،سمت یک مزرعه رفت که مردم آنجا دور هم جمع شده بودند و زمزمه میکردند. 《چخبر شده؟!》

مرد میانسال که یک کلاه حصیری به سر داشت به سمت جورج برگشت و با غضب گفت《کلم ها و هویج ها اثر گاز گرفتگی دارن! این نمیتونه کار باران باشه!》 جورج نزدیک تر آمد،حالا می‌توانست محصولات را ببیند،مرد درست میگفت،سبزیجات و سیب زمینی ها کاملا جای گاز گرفتگی داشتند... 《حتما کار یک حیوان بوده...مثل گراز》 مرد صدایش آرام‌تر شد《هرچی که بوده...بهتره مراقب باشیم،اگه همینجوری پیش بره دیگه هیچی برای خوردن باقی نمیمونه...》

در همین حال،یک کلبه ی کوچک در همین روستا وجود داشت،پدر خانواده به علت نا معلوم فوت شده بود و هیچکس دلیل اصلی این ماجرا را نمیدانست،عده ای می‌گفتند که بیمار بوده و موقع راه رفتن در رودخانه افتاده،عده ای می‌گفتند موقع شکار یک حیوان وحشی به او حمله کرده و غیره... شایعات همیشه فراوان بوده،اما خود آن خانواده حرفی از علت نمی‌زدند، شاید دلیلش این بود که حتی خودشان هم نمی‌دانستند! مادر خانواده،امیلیا،زنی بود که بعد از مرگ همسرش خانواده اش را اداره میکرد،او برای فرزندانش قوی بود. وقتی همسرش فوت کرد،فرزندانش تنها ۷ سال داشتند! سن کمی است،نه؟ اما وقت برای دلسوزی و ترحم نیست...آنها یادگرفتند که باید قوی باشند،در سخت ترین شرایط صبور باشند...