رمان قضاوت پ۴

یک دختر بود که همسن و سال خودم به نظر میرسید. موهایش فرفری و بلند بود و کاملا بور. عینک عجیبی با طلق های آبی و قرمز روی چشمش بود. برخلاف من که شلوار مشکی کتان و بلوز آستین کوتاه مشکی به تن داشتم که آستینهایش مدل سوراخ بود و نخهای مشکی از بینش رد میشدند (چرا خودمو خسته میکنم یدفعه بگم مثل بلوز بلاجان دیگه)، بلوز آبی رنگی با یک شلوار صروتی قرمز پوشیده بود و مجله ای را چپکی دستش گرفته بود.

دختر با لحنی رویایی گفت: «سلام میشه من اینجا بشینم؟» - البته. کنار خودم برای دختر چا باز کردم. خیلی خوشحال شده بودم که بالاخره کسی قبول کرده پیش من بنشیند. دختر نشست و همانطور که مجله روی پاهایش باز بود به من خیره شد. «من لونا لاوگودم، عضو ریونکلاو. اسم تو چیه؟» گفتم: «من...ایوانا بلاتریکس بلکم. توی هافلپافم.» میترسیدم اسمم را بگویم. میترسیدم لونا پشیمان شود و برود. ولی در کمال تعجب و شادی من لونا فقط گفت: « اوه، تو دختر سیریوس بلکی؟ تو خیلی خوشگلی.»

نمیدانستم چه بگویم.«ممنون. تو هم همینطور.» مدت کوتاهی گذشت. لونا مجله اش را بالا گرفت و دوباره شروع به چپکی خواندن مجله کرد. آن را نمیشناختم. سکوت را شکستم. «ل...لونا؟» لونا مجله را پایین گذاشت و بهم نگاه کرد. «چیه؟» - من...یعنی تو...چطور قبول کردی بیای و پیش من بشینی؟ آخه...معمولا همه از من فاصله میگیرن. لونا خندید. حالتش دیگر زیاد رویایی نبود و بیشتر جدی شده بود. آه کشید و به بیرون خیره شد. «فکر کنم...خب میدونی، بچه ها من رو هم همیشه مسخره میکنن اصلا برای همین افتادم توی ریونکلاو...برای متفاوت بودنم با بقیه.

این دلیل مسخره کردن اوناست. اونا...فکر میکنن من زیادی عجیب غریب و حتی شاید دیو.ونم. ولی این باعث میشه که خودبه‌خود... میدونی، بقیه رو زود قضاوت نکنم. اونا حتی بهم میگن لونی (در انگلیسی به معنای خ.ل و دیو.انه).» به لونا نگاه کردم. «به نظر من تو اصلا عجیب یا دیو.ونه نیستی به نظرم تو خیلی هم باحال و جذابی.» لونا لبخند زد. «ممنونم ایوانا. البته فکر کنم تو بتونی بهم بگی لونی، یه جورایی از لحنت خوشم میاد.» لبخند زدم. «لونی. آهنگش رو دوست دارم.» لونی سرش را کج کرد.

«ولی خب، فکر کنم باید بهت اعتماد کنم چون حتی اگه هیچکس دیگه ای به اون اعتماد نداشته باشه من دارم، به دامبلدور. وقتی اون تو رو آورده هاگوارتز حتما میدونسته دختر سیریوس بلکی و اگه فکر میکرد مثل اونی حتما قبولت نمیکرد. در ضمن تو توی هافلپاف افتادی. آدمهای بد نمیرن توی هافلپاف، اونا اصلا تا حالا مرگخوار نداشته ن.» این بار لبخندم از ته دل بود. ناگهان انگار کوپه ی قطار ده درجه روشن تر شد. بعد یکهو در با صدای مهیبی باز شد. معلوم بود کسی که پشت در است عجله دارد. دختری با موهای قرمز صاف بلند وارد کوپه شد. نفس نفس میزد. صورت لونی باز شد...

«ولی خب، فکر کنم باید بهت اعتماد کنم چون حتی اگه هیچکس دیگه ای به اون اعتماد نداشته باشه من دارم، به دامبلدور. وقتی اون تو رو آورده هاگوارتز حتما میدونسته دختر سیریوس بلکی و اگه فکر میکرد مثل اونی حتما قبولت نمیکرد. در ضمن تو توی هافلپاف افتادی. آدمهای بد نمیرن توی هافلپاف، اونا اصلا تا حالا مرگخوار نداشته ن.» این بار لبخندم از ته دل بود. ناگهان انگار کوپه ی قطار ده درجه روشن تر شد. بعد یکهو در با صدای مهیبی باز شد. معلوم بود کسی که پشت در است عجله دارد. دختری با موهای قرمز صاف بلند وارد کوپه شد. نفس نفس میزد. صورت لونی باز شد...