به امید دل‌بستم .

قلبِ‌شکسته . . فکر می‌کنی می‌میری اما هر روز بعد از روزِ قبل هم‌چنان به زندگی ، ادامه می‌دهی .

پوچی‌ای که این سوال از خود برجای گذاشت ، هنوز همچون حفره‌ای در قلبِ‌من ، تازه‌ست .

اجازه می‌دهم در گذشته غرق شوم . و این برایم آینده‌ای را ترسیم می‌کند که اصلا وجود ندارد .

حقیقتِ وجودیِ من ، پایدار می‌شود . و مثل همیشه بی‌اعتبار است و پذیرشِ آن سخت .

ازدست دادن چیزی که اسمش را نبردی خیلی ساده‌تر از ازدست دادنِ چیزی است که آن‌قدر دوستش‌داشتی که‌آن را بر زبان راندی .

قلبِ‌من در اعماق وجودم قفل شده ، در شبی برفی یخ‌زده است . حداقل چیزی است که خودم دوست‌دارم باور داشته باشم ؛ اما عشق ، انتخاب نیست .

من از او نمی‌ترسم . از دوست‌داشتنِ او می‌ترسم ؛ چرا که نیازی نیست قبول کنم او حقیقت دارد ؛ هم‌چنین باید قبول کنم که او را از دست خواهم داد .

ارواح از تابوت‌های خود می‌گریزند ؛ خاطره‌هایم از رودخانه سرازیر می‌شوند ؛ و آن‌قدر احساس پوچی می‌کنم که می‌توانم بمیرم .

اما حداقل ، این‌بار . . مرگ آن‌قدر مهربان بود که منتظر آخرین خداحافظی بماند .