متاسفم،من‌عزیز!

بعضی از جونورها شب زی هستن ، یعنی شب ها به شکار میرن و روز ها خوابن . بعضی ها هم هستن که روز ها شکار میکنن و شب میخوابن ‌. وای ، نباید مطالبی که همه توی مدرسه هاشون میخوندن رو میگفتم؟؟ ببخشید! به هرحال میدونین نکته ماجرا چیه؟؟ این جونورها ، همشون با تضاد ها ، نقص ها .. نه ! نمیخوام بگم انسان ها جونور هستن . فقط دنبال راه حل ها هستیم و پیچیده تر فکر میکنیم . در برابر انسان های امروزه جونور ها خیلی با اصالت هستن ؛ وای! دوباره از بحث بیرون اومدم . داشتم میگفتم ، ما با نقص هامون زیبا هستیم . اگر مثل هم بودیم ، کامل بودیم دیگه دنیا چه جذابیتی داشت . این هارو توی نقطه عطف زندگی‌م فهمیدم . حیف وقتی تونستم خودمو بپذیرم و بهش عشق بورزم که دیگه دیر شده بود . کف خیابون خوابیده بودم.

۴ سالگی : واضح ترین خاطره بچگیم . همه چیز یادم مونده : جیرجیرکی که لای نیزار ها زار میزد. بوی گلهای اطلسی و بنفشه که هر روح زخم خورده ای رو التیام میداد و.. بو و نم خاک رو یادمه، منظورم همون زمانیه که با صورت روی زمین افتادم. آها! صدای زجه های مادرم رو بیشتر از همه یادمه ، جز نگاه کردن بهش کار دیگه ای نداشتم بکنم . همه چیز عادی بود و هست . تا اون روز ، بله .

۵ سالگی : خوش اومدین . بذارین معرفی کنم . اینجا قبرسـ.ـتون آرزوهاست . یه عالمه آرزو داشتم ، همه چیز باد هوا شد! مثل یه عمل جراحی ، بخشی از زندگیمو ازم گرفتن . تا دوماه دائما توی خونه‌مون دعوا بود ، مادرم مرتب سر همه مخصوصا پدربزرگم داد میکشید ، پدرم سرش رو بین زانو هاش میذاشت و چیزی نمیگفت و خواهرم فقط نگاه میکرد ، نگاه و نگاه . یه بیماری کوچیک ، نه . یه بیماری توی قلب تمام زندگی هامونو بهم ریخت . تاحالا انقدر اهمیت زندگی سالم و کامل رو ندونسته بودم . روحم دلش فرار از اون محیط میخواست . پس بدون اینکه کسی بفهمه تنهایی خوندن و نوشتن یاد گرفتم . اگه یکی دیگه توی این سن کامل خوندن و نوشتن بلد بود درحد جهانی معروف میشد ولی برای من نه ، هیچوقت.

۸ سالگی : وقتی شیش سالم بود ، توی چندتا رشته مهارتی ثبت نام کردم تا ثابت کنم یه بیماری نمیتونه منو از پا دربیاره . اشتباه فکر میکردم! امسال و سال قبلش دائم به سقف سفید بیـ.ـمارستان زل میزدم . هرروز بوی الکل و پنبه زیر دماغم میپیچید ، بعد یه سوزن وارد پوستم میشد و مواد داخل سرم مسیر خودشونو پیش میگرفتن . توی رگ ها به سفر میرفتن تا برسن به... .

یازده سالگی :حالا سه زخـ.ـم روی بدنم دارم : یدونه روی قفسه سینه‌م . از این بدم میاد چون تاثیری روی زندگیم نذاشت . یدونه روی گردنم . این رو دوست دارم چون بعد این زخـ.ـم فهمیدم دلم برای چند نفر تنگ میشه و خوشحال شدم . چند زخـ.ـم کمرنگ هم روی مچ و انگشتهای دستم . بهم یادآوری کرده که چقدر از خودم بدم میومد که به آینه مشت زدم! و آرزو ، آرزو کیلو چنده؟ قبلا گفته بودم ، اینجا قـ.ـبرستون آرزوهای پودر شده‌ست.

۱۸ سالگی: دوباره اون آرزو های محال کودکیم جان گرفته‌ن . قبولی توی بهترین دانشگاه مهندسی کشور! خیلی خوبه، حالا میتونم برای بچه های بی سرپناه خونه درست کنم ، نمیخوام کسی بخاطر نداشتن خونه خوب خجالت زده بشه . شاید در این راه ذره ذره بسوزم و خاکستر شم اما در عوض نور من میتونه همه جا رو روشن کنه . شاید زیادی خود پسند شدم.

۲۲ سالگی : تا الان زنده موندم بخاطر کسایی که دوستشون داشتم . چون دلم میخواست ببینمشون و چهره پژمرده‌م سیراب شه . اما پشیمونم ، خیلی پشیمونم . چرا زنده ای ؟؟ چرا؟ مگه کسایی که دوستشون داری دوستت دارن؟ مگه تونستی کاری براشون بکنی؟ با مهندس شدن همه چیز عالی شد؟؟ نه ، نه ، نه ، نه ، نه!! قلب ناقص من هنوزم حالش خرابه . هنوزم... واقعا سازنده این پل رو تحسین میکنم ؛ پل باشکوهی هستش . تازه نرده های خوبی داره که میشه ازش بالارفت و بعد روی میله های بالای پل بشینی و شهر روی ببینی . خیلی زیباست . انقدر که تقریبا نوبت قرص هام رو یادم رفته و وقتی سرگرم در آوردن قرص هام از کیفم بودم این اتفاق افتاد . بال هام رو برای اولین بارتوی زندگیم گشودم . خوش به حال پروانه ها که میتونن بالهای خودشونو باز کنن . فشار هوا موهام رو توی هوا تاب میداد و احساس سرخوشی بهم تزریق شد . بعد هم ... پرواز قطرات خـ.ـون چقدر زیبا بود! تاحالا کسی به این زیبایی به مـ.ـرگ نگاه کرده بود؟؟ امیدوارم که شاید. آدم ها بالای سرم جمع شده بودن . فقط یادم میاد یکیشون قرص های توی دستم رو دیده بود و گفته بود: این مشکل قلبی داره ، زودتر تموم میکنه . چرا زنگ نمیزنید آمبولانس ؟؟ و یکی که میگفت شبیه بچه‌ش هستم . چرا باید بهشون توجه میکردم؟ آدم ها همه جا هستن . دیگه درد از بین رفته بود ؛ فقط و فقط اندروفین و سرخوشی. توی همچین چیز زیبایی غرق بودم که همه چیز یادم رفته بود . اما بعد ، متوجه چیز وحشتناکی شدم . دیگه نه خنده کسایی که دوستشون داشتم رو میدیدم نه غمشون رو . بعدش به یک خلاء وحشتناک میرسیدم . صورتم رو به خیابون سرد چسبوندم . احساس میکردم جای اون آدم های مزاحم کسایی که براهم مهمن دور و برم ایستاده‌ن . روبه اونها گفتم: فقط بخاطر یک اشتباه همه چیز رو دارم از دست میدم . هنوز برای بچه های بی سرپناه لونه نساختم ، تا روزی بال هاشون رو به همه نمایش بدن و تا خوشبختی پرواز کنن و شاد باشن.. من نتونستم.. اما بعد لبخند زدم: نه ، تجربه خوبی بود مگه نه؟ پرواز کردم . مـ.ـرگ یه چیز خیلی شگفت انگیزه. چشم هام رو بسته‌م . خیلی بده بخوای بیشتر از تاریخ انقضات توی جهان باشی، درسته زندگی خوبی نداشتم اما بجای اون میدونی چی شد؟؟ یه مـ.ـرگ قشنگ . همین خیلی قشنگه ؛ زیباست ... زیباست . متاسفم من عزیز . هرگز بهت عشق کافی نداده شد.