رقص تاریکی پارت 6💚

تعطیلات تابستان... از زبان آگاتا: سرم رو توی دستانم گرفتم و از پنجره ی اتاقم، خیابان ها و آسمان تاریک رو تماشا کردم. ساعت 3 صبح بود. میپرسید چرا چون این بار صدم بود که کابوس میدیدم و از خواب میپریدم. اعتراف می کنم یک هفته بعد از اینکه دود مشکی ازم رد شد، شروع شد. مردم مدام بهم نگاه های بدی میکردن که انگار کار بدی کردم. آه کشیدم، اما بعد به ناله ی ترسان تبدیل شد. صدای قدم های یک کفش واکس خورده بعلاوه ی یک عصا که روی زمین جرق جرق میکرد رو از بیرون اتاقم میشنیدم. شخصی وارد خانمان شده بود! و بعد... در اتاق به اندازه ی یک درز باریک باز شد. آن شخص دستش را آورد داخل و یک کتاب کهنه رو میزم گذاشت. نجوا کردم: کی... کی هستی؟ در با صدا بسته شد و دستگیره پرید بالا.

صدای قدم هایی رو که دور میشدن شنیدم. با احتیاط، رفتم در اتاقم رو قفل کردم. به آن کتاب خیره شدم. حروف طلایی رنگ تام ماروولو ریدل با افتخار روی جلد چرمی مشکی رنگ کتاب حک شده بود. کی بود؟ صفحاتش رو زیر نور چراغ خیابان ها ورق زدم. به جز صفحات زرد و خالی چیز دیگری نبود. ناگهان از یک صفحه اش دود آمد. ترسیدم، کتاب رو پرت کردم گوشه ی اتاق اما آن دود به دستم آغشته شده بود. چون من را در بر گرفت. سرم گیج رفت و بیهوشم کرد...

دارم خواب میبینم؟ در یک علف زار تاریک ناکجا آباد ظاهر شدم. کتاب هم دستم بود. بی اختیار پاهام شروع کردن دویدن. خواستم برگردم ولی مثل این بود که جریان آب محکم تورا ببره و نزاره برگردی. خواستم جیغ بزنم ولی دهنم با یک طلسم بسته شده بود.به یک کلبه ی چوبی و بزرگ رسیدم. وارد آن شدم. تند تند از پله ها رفتم بالا. خدایا! من دارم چیکار میکنم؟😮 رسیدم به یک در. وارد آن اتاق شدم. یک اتاق خواب بود. در این تاریکی نمیتونستم ببینم، ولی حدس میزدم آن فرد خوابیده، دختر است و موهای روشنی دارد. کتاب را کنارش گذاشتم و زدم به چاک. لحظه ای بعد، خودمو هراسان و خوابیده کف زمین حس کردم. نزدیک طلوع بود. کتاب هم سر جایش نبود.

بلاخره گرفتم خوابیدم.7 ساعت بعد، خسته و کوفته با والدینم صبحانه خوردم. دلم نمیخواست از اتفاقات با خبرشان کنم. حتی ماجرای سال گذشته رو هم بهشون نگفتم. بعد، رفتم کوچه ی دیاگون. در کتاب فروشی ، به دراکو برخوردم. داشت از یک کتاب، چیزی برمیداشت. لحظه ای بعد، مردی با موهای بلوند روشن بلند، وارد شد. ردا و کفش های مشکی رنگش بسیار شیک و واکس خورده بودن و عصایش روی زمین جرق جرق میکرد. خدای من... اگه... یک لحظه یاد آن مرموزی که کتاب ریدل داد افتادم، اما صدای دراکو ریشه ی افکارم رو پاره کرد: پدر، ایشون آگاتا هستن. اقای مالفوی یکی از ابرو هایش را بالا برد و بهم دست داد. لبخند کوچکی زدم، اما به آن مرد شک داشتم.