پروانه های ولگرد!

ذهنم آشفته است. گاهی اوقات، نمی‌دانم باید چه کار کنم. وقت هایی که او فریاد می‌زند، من فقط نگاه می‌کنم و خشکم می‌زند و کاری جز سکوت و نگرانی از من ساخته نیست! درست است..! من هرگز به کار نیامدم و با دروغ های شیرین دیگران زندگی کردم! او دارد فریاد می‌زند؛ من دارم چه کار می‌کنم؟ چرا نمی‌توانم حتی او را وادار به لبخند کنم؟

پروانه های ولگرد، در قلبم پراکنده اند زمانی که او لبخند می‌زند و شاد است. پروانه های ولگردی که در انتظار خبری خوش از او هستند، مدام در حال پرواز و جنب جوشند. هرگز نتوانستم حسم را توصیف کنم؛ زیرا هیچکس نمی‌تواند حسم را درک کند. من هرگز نتوانستم این نوع از احساساتم را بیان کنم. زیرا هرگز امیدی به داشتن او نداشتم. شاید من لایق دریافت عشقی از او نباشم...!

برای او هزاران "دوستت دارم" کافی نیست. هرگز نتوانستم به او بگویم که چه می‌خواهم چون همیشه می‌ترسیدم. همیشه می‌ترسیدم از اینکه او هم مانند همه مرا ترک کند. که می‌داند؟ همان هایی که می‌گفتند "من پیشت می‌مانم" زودتر از همه ترکم کنند.

همیشه دلم میخواست حقیقت را از زبان او بشنوم. حتی اگر بگوید "ازت متنفرم" زندگی در دروغ های شیرین سخت تر از زندگی در حقیقت های تلخ است؛ حداقل برای من قبول کردن حقیقت تلخ راحت تر است. کاش می‌شد به او بار ها بگویم " دوستت دارم؛ با اینکه می‌دانم نمیخواهی مال من شوی"