قلب پروانه ها هرگز یخ نمی زند

بال های نازک اش خسته شده بود و هوا سرد بود. کل روز در حال پرواز بود و حسابی خسته شده بود. با گل ها همنشین و با برگ درختان دوست بود. خورشید در کل روز داشت برای او می تابید و زمین در زیر پای او می چرخید. اما الان خورشید رفته بود. همه جا تاریک بود و هوا سرد شده بود.

سرما همچون پرنده ای در وجودش لانه کرده بود.تا آخر آخرش هیچ چیز جز تاریکی نبود. ناگهان صدای برخورد یک کبریت به جعبه آمد و نوری جرقه زد و شمعی که برای او حکم زندگی داشت روشن شد. پروانه کوچولو با تمام وجودش بال هایش که از سرما یخ زده بود را تکان داد و سمت شمع رفت. گرمایی وجودش را فرا گرفت.

انگار آرامش کل او را تسخیر کرده است و خدا خدا می کرد تا زمانی که خورشید سلامی دوباره با او کند شمع روشن بماند. مثل زمین که دور تا دور خورشید می چرخد دور شمع می چرخید و او را می پرستید.

ناگهان دید قلم و کاغذی روی میز کنار شمع است و دختری کچل با یک چشم کور و صورت کبود قلم را بر دستش گرفته است. او شروع کرد به نوشتن و پروانه بی اختیار هر چه او می نوشت را می خواند

امروز تولد 30 سالگی من است. پروانه تعجب زده کلمه 30 سالگی را می خواند. پیش خودش می گفت چقدر خوب که 30 سال زندگی کنی ای کاش من جای آن بودم هر چه باشد هر پروانه 3 روز بیشتر عمر نمی کند.کنجکاوانه ادامه نامه را خواند. در این 30 سال لحظاتی را تجربه کردم که باورش برای همگان سخت است. در قفس بزرگی گیر افتادم و زمانی که سعی به فرار از آن قفس کردم بال هایم را شکستند.

جنگیدم برای آزادی اما 10 سال در اسارت به سر بردم. با سر و دست شکسته شعار رهایی سر دادم چشم هایم را ازم گرفتند. آنها بردند و کشتند و تمام دارایی من را گرفتند. مرا محکوم به غم کردند. از اسارت که در آمدم دیگر هیچ چیز مرا خوشحال نمی کرد. پس از 10 سال بخاطر رنج های بسیاری که کشیده بودم بیمار شدم و می دانم زمان زیادی برای زنده بودن ندارم.

این لحظات حساس به خودم می گویم من از زندگی چه می خواستم من چقدر زندگی کردم و چقدر به اهدافم نزدیک شدم و جواب همه این سوالات هیچ است. غرق شدن در هیچ و پوچ. 30 ساله شدم تنهای تنها و اکنون به سقوط خودم بدون واکنش نگاه می کنم البته سقوط برای کسی است که دست کم سعودی داشته باشد نه کسی که از صفر به صفر سقوط کند.

مطمئنم با یک چشم نمی توانم خیلی از زیبایی ها را ببینم مطمئنم دیگر نسیم باد هم نمی تواند دست نوازش به موهایم بکشد و بهم بگوید زندگی هنوز ادامه دارد چون دیگر حتی مویی ندارم. آب نمی تواند مایه حیات باشد چون باعث می شود انعکاس چهره ی خودم چهره ی زیبایی که لبخندی سرشار از امید داشت را نبینم. هیچ چیز چیز نمی تواند مرا شاد و امیدوار کند غیر از ملودی قشنگ ساز آزادی اما متاسفانه خیلی وقت است که این ساز کوک نشده است.

با پاهای شکسته نمی توان دوید پس روحم را به سفری طولانی ره سپار می کنم تا شاید آن بتواند آرامش را برای من معنا کند. هیچ چیزی ندارم که وصیت کنم فقط می توانم بگویم ای کاش پروانه ای بودم آن وقت شاید عطر خوش بوی رهایی به مشامم می رسید. من از همه چیز گذشته ام و انقدر آزرده شدم که حتی زیبایی های این زندگی هم نمی تواند مرا زنده کند. در اعماق وجودم قلبی دارم که منجمد شده و دیگر ضربانی ندارد پس اگر در این دادگاه زندگی موکلی بوده باشم طناب دار نقش قاضی ای را ایفا می کند که حکم مرگ را برای من صادر کرده است. تولد سی سالگی من مبارک:)))))

پروانه که منظور آن نامه را خوب فهمیده بود دلش به درد آمد و پیش خودش فکر کرد. فکر کرد که شعله کوچک شمعی می تواند او را خوشحال کند و بال هایش را گرم کند اما آن انسان حتی اگ به خورشید می رسید خوشحال نمی شد چون فقط گرما و روشنایی رها بودن، بود که می توانست قلب او را از یخبندان نجات دهد. مقایسه سختی بود 3 روز رقصیدن با باد، خوشحال شدن از چیز های کوچک و پر از حس خوب یا 30 سال پر از حس غم و ناراحتی و دور از زندگی به طوری که حتی چیز های خیلی بزرگ نتواند تو را شاد کند اما لاقل این مقایسه جواب آسانی داشت.

شاید بال های پروانه ها خیلی زود یخ می زد اما قلب آنها هرگز یخ نمی زند. آنها چیزی داشتند که مانع این موضوع بود و آن پنج حرف بیشتر نبود. آزادی:))))

امیدوارم که خوشتون اومده باشه:))))))